Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.

"Мен 50 йил умр кўрдим, дунёдаги жуда кўп мамлакатларни кезиб чиққанман, жуда кўп яхши-ёмонларни кўрганман. Тажрибамдан келиб чиқиб шуни айтаманки, одамларни ислоҳ қиламиз деб, одамларни тузатамиз деб маърузалар қилдик, китоблар ёздик,  гапиравериб тилларимиз чарчади,  ёзавериб қаламларимиз зерикиб кетди. Биз одамларни тузатамиз десак, уларнинг  бузилиши кўпайиб кетяпти, фасоднинг доираси кенгайяпти, фасод бир шаҳардан иккинчи шаҳарга қараб чўзиляпти. Аллоҳ мункар деган иш бутун дунёга ёйилиб кетяпти. Жаннатнинг эшиги турганда одамлар ўзларини дўзахнинг эшигига уряпти. Шунча гапириб биз нажот тополмадик, муваффақиятга эришолмадик. Муваффақиятга эришамиз деб гумон ҳам қилмаймиз. Нимага биласизми? Сабаби шуки, биз одамларни тузатадиган эшикни билмаган эканмиз, эшик қолиб деразадан кириб-чиқиб юраверган эканмиз.

Одамларни тузатадиган эшик,  бу  – АЁЛ экан! Одамларни тузатадиган эшикнинг калити АЁЛЛАРнинг қўлида экан!  Лекин афсус, бу ҳақиқатни мен умримнинг ниҳоясида билдим!"