Фақиҳ Марузийдан ривоят қилинишича, у киши ўз хожаларининг боғида узоқ йиллардан бери ишлар эканлар. Кунлардан бир кун хожа келиб, улардан ширин анор узиб келишини сўради. У киши боғдаги дарахтларнинг биридан анор олиб келиб, кесдилар. Анор нордон чиқди, хожаларининг жаҳли чиқиб: «Ширинини ўзинг еб, менга нордонини келтирдингми?! Ширинидан олиб кел!» – деди. У киши бошқа бир дарахтдан анор узиб келтирдилар, у ҳам нордон чиқди. Хожаларининг ғазаби ортди. Учинчи марта ҳам шу ҳолат такрорланди. Шундан сўнг хожалари улардан: «Сен шириндан нордонни ажрата оласанми?» – деб сўради. У киши: «Йўқ», деди. Хожалари ҳайрон бўлиб: «Қандай қилиб?!» – деди . У киши: «Боғдан ҳеч нарса олиб емаганман, шунинг учун билмайман», – деди. Хожалари: «Нега емайсан?» – деганда, у киши: «Чунки сиз менга изн бермагансиз!» – деб жавоб қилдилар. Хожалари бу ҳақда суриштириб, у кишининг сўзлари ҳақ эканини билди, кўз ўнгида бу киши улуғ кўринди ва унга қизини никоҳлаб берди.
Маълумки, айни кунларда Одинахон Муҳаммад Юсуфнинг Россияга сафари давом этмоқда. Турли учрашувлар, давра суҳбатлари ва жонли мулоқот тарзида кечаётган давоми...
