Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Бир куни амирул мўминин Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу Мадина кўчаларининг бирида чопқиллаб юрган ёш болани кўриб қолдилар.
— Эй бола! Ҳаққимизга дуо қилгин, Аллоҳ таоло бизга раҳим этсин, – дедилар. Шунда саҳобалар:
— Эй мўминлар амири, Аллоҳ таоло раҳим қилсин, деб гўдакдан дуо сўраяпсизми? Ахир сиз жаннат башорати қилинган ўн кишининг бирисиз-ку! – дея ажабланишди. Шунда Ҳазрати Умар розияллоҳу анҳу:
— Ҳа, мен ундан дуо қилишини сўраяпман, чунки у балоғат ёшига етмаган. Ҳали унинг аъмол китобига қалам юргизилмаган. Шунинг учун дуоси мустажоб. Аммо биз мукаллаф ёшдамиз, бизнинг устимиздан қалам юргизилган,– деб жавоб қилдилар.
