Бир куни бир боғда ўт-ўланлар ва дала гуллари орасида атиргул очилди. Атофидаги барча ўсимликлар унинг гўзаллиги ва ҳидидан ҳайратга тушиб, атиргулни олқишлай бошлашди. Атиргул бу мақтовларни эшитиб ғурурланди ва ҳеч кимни назарига илмай қўйди. Бир куни атиргул туш кўрибди. Тушида бир ўзи чўлда ўсаётган эмиш. Атрофида на бир ўт-ўлан, на бир дарахт бор экан. Қуёш аёвсиз қиздираркан. Иссиқдан роса чанқабди, лекин сув кўринмас эмиш. Тез орада сўлиб, гул барглари қовжирай бошлабди.
Шунда боғдаги соя солиб турадиган дарахтни, уни шамол ва иссиқдан асрайдиган атрофидаги ўт-ўланларни, ёнгинасидан жилдираб оқиб турадиган ариқчани эслабди. Уларга бу яхшиликлари учун бирор марта ҳам миннатдорчилик билдирмаганини эслаб, қаттиқ уялибди. Уларсиз бир ўзи ҳалок бўлишини тушуниб, даҳшатга тушибди.
Шу пайт қаттиқ шамол туриб, қум уюмларини атиргулнинг устига ташлабди. Атиргулнинг танаси қумнинг оғирлигини кўтара олмай синиб кетай дебди. Қўрқувдан овозининг борича бақириб юборибди ва ўз овозидан уйғониб кетибди.
Кўзини очиб атрофида унга ҳайрон бўлиб қараб турган ўтларга ва дарахтларга биринчи марта жилмайиб қарабди ҳамда уларни чўчитиб юборгани учун узр сўрабди.
