Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Жуҳа бир куни кечаси аёли билан гаплашар эди. Бас унга: эртага эрталаб ўрмонга ўтин кесгани бораман. Ва агар ҳаво чиройли бўлса, боққа бораман деди. Бас хотини: «Агар Аллоҳ хоҳласа, деб айтинг», – деди. Бас унга : «Нима учун мана шу лозим бўлади? Масала икки нарсада холи бўлмайди: ё ўтин тўплайман, ёки боғларнинг бирига бораман», деб жавоб қилди. Ва эрталаб шаҳардан чиқди-да эркаклардан бир жамоани учратди. Бас, уни чақирдилар: Эй амаки, қишлоққа йўл қаердан? Бас, Жуҳа уларга бефарқ жавоб қилди: «Билмайман». Бас, улар ҳовлиқдилар ва уни икки қўлидан тортдилар. Унга гапирган ҳолларида ёғоч билан уни ура бошладилар: «Олдимизда юр ва бизни қишлоққа бошла», дейишди. Йўлда қаттиқ ёмғир ёғди ва бошидан оёғигача қуйилди. Бас, шамоллади ва тун ярмида касал ҳолда қайтди. Ва ҳовли эшигини тақиллатди. Бас, хотини: «Эшикдаги ким?» – деди. Унга жавоб қилди: «Эй азизам! Менман, эшикни оч, агар Аллоҳ хоҳласа».
